Я ведаю людзей, якія вельмі любяць выхваляцца сваімі шнарамі. Прама не дай паесці - дай задраць майку і паказаць усяму свету выродлівую метку, астатнюю з часоў, калі мозг лічыў абразай любы асэнсаваны ўчынак. І, увогуле, я не занадта іх вінавачу. Мне зразумела гэта захапленне уласным арганізмам, які здолеў выжыць, нягледзячы на розумам бедны свайго гаспадара. Так што ўсё нармальна, хай і далей паказваюць.
Пазнака: Арнольд Шварцэнэгер
Калі хтосьці раптам хацеў растаптаць усё святое, што ёсць у гэтым свеце, цяпер самы час далучыцца да мяне. Тое, што я збіраюся зрабіць, за гранню дабра і зла: я хачу вызначыць, хто строме, Арнольд Шварцэнэгер ці Сільвестр Сталонэ. Гэта значыць адзін застанецца за бортам, разумееце? І хрэн з ім, што ў яго ў жыцці ад гэтага нічога не зменіцца, але я мучыўся гэтым пытаннем усё сваё дзяцінства, і вось мне прадставіўся шанец. Я яго не выпушчу.
Надзея не памірае. Мы думалі, што яна ўжо даўно за тое - але няма, да гэтага часу жыве. Яе шпіляюць, ціснулі, над ёй здзекаваліся і здзекаваліся. У рэшце рэшт, прыйшоў Джонатан «Забойца усякай надзеі» Мостоу і загнаў у яе здаравенны мыліца. Здавалася, жыццё пасля гэтага страціла ўсякі сэнс. Так, мы працягвалі існаваць, улюбляліся, жаніліся, рабілі дзяцей - але кожны з нас ведаў, што сэнсу ва ўсім гэтым ня больш, чым у канцэрце Pink Floyd ў Шабанах.
Таму што «Тэрмінатара» больш не будзе, думалі мы. Наша дзяцінства пахавалі пад амбіцыямі рэжысёра-няўмехі, а потым яшчэ раз падманулі, зняўшы асобны, самастойны фільм па матывах папярэдніх.
Але надзея на тое і надзея - і мы дачакаліся пятага «Тэрмінатара». Глядзіце на гэтыя натоўпы якія ідуць на «Генезіс» - гэта смелыя, бясстрашныя людзі. Большасць з іх ведае, што крытыкам фільм не зайшоў - але яны таксама ўпэўненыя, што ў выпадку з «Тэрмінатарам» давяраць трэба не крытыкам, а свайму дзіцячаму сэрцу.
У Мінску прыдумалі добрую штуку (на самай справе, прыдумалі не тут, проста зараз гэтая штука дайшла і да нас): за тыдзень да выхаду «Тэрмінатар: Генезіс» кінатэатр «Масква» круціў першага «Тэрмінатара» - без дубляжу. Квіток каштаваў каля трох даляраў - даволі дорага для фільма, якому больш за 30 гадоў, а?
Ці не? Я вось што падумаў: я ж бачыў яго сто тысяч мільярдаў разоў, і ўсё бясплатна - так хай Кэмерану адваліцца хоць трохі ад аднаго з самых адданых фанатаў арыгінальнай дылогіі. Чорт, вядома, я пайшоў. І - вось так нечаканасць - знайшоў сёе-тое новае і вельмі важнае.