Я тут нядаўна прамачыў ногі. Пацярпіце, я зараз растлумачу. Дык вось, нічога сур'ёзнага, проста адмакрэў адзін чаравік, а я ў ім так увесь дзень і праходзіў. Потым насмарк, кашаль - уся гэтая дрэнь, якая суправаджае прастуду. І бо я не хадзіў спецыяльна па лужынах, няма. І абутак была добрая - як я меркаваў, непрамакальны. Але, відаць, усё змакае, калі як след намачыць.
Больш за ўсё мяне засмуціла ня сама прастуда і нават не тое, што цяпер я не магу давяраць сваім каханым чаравікаў. Разумееце, я апынуўся зусім не гатовы да самага мінімальнага дыскамфорту. Не тое каб я прама паміраў ад прастуды, але настрой быў сапсаваны на некалькі дзён. Усё, што я мог, - з зайздрасцю ўспамінаць тых адважных кінагерояў, якія ныраюць у ледзяную раку і праз дзве хвіліны экраннага часу аказваюцца ва ўсім сухім і з куфлем віскі ў руцэ. Зрэшты, я разумеў, што кіно ёсць кіно, і ў некаторых выпадках рэалістычнасць не галоўнае.
